Η ρητή δήλωση της κυβέρνησης ότι η διαδικασία της εκλογής του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας θα κινηθεί, τον Φεβρουάριο και η απόφασή της να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή, είναι μια κίνηση που επιδέχεται πολλές ερμηνείες. Το Μέγαρο Μαξίμου την παρουσιάζει ως «θεσμική κίνηση ευθύνης». Η Αντιπολίτευση ως «κίνηση πανικού» μιας παραπαίουσας κυβέρνησης που επιχειρεί να κερδίσει χρόνο.
Το βέβαιο είναι ότι η πρωτοβουλία της κυβέρνησης εκδηλώθηκε σε μια στιγμή που επιβαλλόταν ξεκαθάρισμα του τοπίου. Την ώρα που δημοσκοπήσεις, λάθη και παραλείψεις, διαφοροποιήσεις βουλευτών και διαγκωνισμοί υπουργών ενέτειναν φαινόμενα αποσύνθεσης στο εσωτερικό των κομμάτων που συγκυβερνούν, αλλά και παράλυσης της ίδιας της κυβέρνησης. Την ώρα που δηλώσεις, φήμες και σενάρια έριχναν βαριές σκιές αβεβαιότητας σε ένα ήδη ασταθές πολιτικό και οικονομικό κλίμα. Και βέβαια, όλα αυτά, την ώρα που η τρόϊκα διενεργεί την κρισιμότερη αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος, η θετική έκβαση της οποίας είναι προϋπόθεση για την έναρξη των συζητήσεων και την αναζήτηση των βέλτιστων λύσεων, στην κατεύθυνση βιώσιμης ελάφρυνσης τoυ ελληνικού χρέους.
Είναι λοιπόν θετικό το γεγονός πως , έστω και για ένα τετράμηνο, και εφόσον βεβαίως η κυβέρνηση πάρει την πολυπόθητη ψήφο εμπιστοσύνης απ΄ τη Βουλή, φαίνεται να μπαίνει φρένο στην εκλογολογία. Φτάνει αυτή η κίνηση να διασφαλίσει την απαιτούμενη πολιτική σταθερότητα; Από μόνη της όχι. Το ζητούμενο είναι, στο διάστημα που ακολουθεί, να υπάρξει ανταγωνισμός υπευθυνότητας και ωριμότητας. Από όλους! Από την κυβέρνηση, πρωτίστως, αλλά και την αξιωματική αντιπολίτευση. Και -ιδού πεδίο δόξης- η τριήμερη συζήτηση στη Βουλή τους δίνει μια καλή, ίσως την τελευταία, ευκαιρία να απευθυνθούν στους πολίτες, επιτέλους, με τον σεβασμό που δικαιούνται. Με σοβαρές κοστολογημένες θέσεις και όχι ανέξοδα συνθήματα. Με καθαρές κουβέντες και όχι αοριστολογίες. Με ρητές και όχι αμφίσημες δεσμεύσεις. Με ρεαλιστικές προτάσεις για βιώσιμες λύσεις.