Οι επίσημες ανακοινώσεις της πρόσφατης συνόδου των G20, καταδεικνύουν ότι η βιωσιμότητα εγκαθιδρύεται ως θεμελειώδης προϋπόθεση στην αναπτυξιακή στρατηγική των ισχυρών του πλανήτη. Στη δέσμη μέτρων που συμφωνήθηκαν για την ενίσχυση της παγκόσμιας ανάπτυξης προστέθηκε η έκφραση της βούλησης των ηγετών της G20 για ανάληψη «ισχυρής και αποτελεσματικής δράσης» για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.
Μένει να διαπιστωθεί το πόσο ισχυρή θα αποδειχθεί στην πράξη η εκφρασθείσα αποφασιστικότητα των ηγετών. Έχει πολύ μεγάλη σημασία η κατεύθυνση προς την οποία δείχνουν ότι θα κινηθούν στο μέλλον. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο δρόμος για μια συνολική συμφωνία για το κλίμα είναι μακρύς και δύσκολος. Αντικρουόμενα συμφέροντα και διαφορετικά προτάγματα αναπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών καθιστούν τη συναίνεση δύσκολη.
Ωστόσο, πριν λίγες εβδομάδες Κίνα και ΗΠΑ, οι δύο πρώτες χώρες σε εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, όρισαν νέους στόχους για τις εκπομπές των ρύπων τους. Τον Οκτώβριο οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατέληξαν σε συμβιβαστική συμφωνία για τη μείωση των εκπομπών άνθρακα.
Συμπέρασμα: Οι ισχυροί «παγκόσμιοι» παίκτες αναζητούν, μέσω του διαλόγου, δρόμους σύγκλισης και συνεννόησης. Συμβιβάζονται για την επίτευξη στόχων που υπερβαίνουν το παρόν και εγγυώνται κοινό όφελος. Παρέχουν έτσι τεχνογνωσία διαλόγου σε χώρες που δεν την κατέχουν. Προσφέρουν μαθήματα εκπόνησης μεσομακροπρόθεσμων σχεδίων και επίτευξης μετρήσιμων στόχων, εντός αυστηρών χρονοδιαγραμμάτων, σε χώρες που κινούνται σαν να μην υπάρχει κόσμος γύρω τους, σαν να μην υπάρχει αύριο. Δίνουν έτσι παραδείγματα σε πολιτικές ηγεσίες οι οποίες αρνούνται να ανοίξουν τα μάτια τους και να αντικρίσουν την πραγματικότητα. Αρνούνται να δεχτούν τα αυτονόητα. Αισθάνονται περισσότερο ασφαλείς στο μικρόκοσμο που ορίζουν τα εθνικά τους σύνορα. Δεν τολμούν να εξαγάγουν συμπεράσματα από τα τραγικά λάθη και τις παραλείψεις του χθες. Παραμένουν πεισματικά προσηλωμένοι σε λογικές και πρακτικές που οδήγησαν – οδηγούν παντού και πάντα – στην καταστροφή.
Αυτή ακριβώς είναι η δική μας, ελληνική πραγματικότητα. Μια πολιτική ηγεσία στα όρια του… αυτισμού. Πολιτικοί αρχηγοί που όχι μόνο αποφεύγουν να μπουν στη βάσανο του έντιμου συμβιβασμού και στοιχειωδώς να συνεννοηθούν, αλλά αρνούνται, έστω, να συναντηθούν και να συζητήσουν! Και αυτά την ώρα που η χώρα πρέπει να αποφασίσει πώς θα πορευτεί μετά τα μνημόνια, σε συνθήκες αδυσώπητου ανταγωνισμού. Την ώρα που, ως κοινωνία, πρέπει να καταλήξουμε σ΄ένα νέο παραγωγικό μοντέλο για ένα βιώσιμο μέλλον.
Οι επιταγές των καιρών υπερβαίνουν δόγματα, εμμονές και φοβικά σύνδρομα. Ξεπερνούν μικροκομματικά συμφέροντα και προσωπικές στρατηγικές. Αν οι πολιτικοί μας ηγέτες δεν το αντιληφθούν έγκαιρα, κινδυνεύουν και οι ίδιοι να ξεπεραστούν.