Όσοι εμφανίζονται έκπληκτοι και αγανακτισμένοι από την άκαμπτη στάση της τρόικας στη διαπραγμάτευση για την ολοκλήρωση της τελικής αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος, είτε είναι αφελείς, είτε επιχειρούν να αποκρύψουν τις ευθύνες τους για την εξέλιξη των πραγμάτων.
Οι δανειστές της χώρας, από την έναρξη του προγράμματος έως και σήμερα, είναι απολύτως ξεκάθαροι. Απαιτούν από την ελληνική κυβέρνηση την τήρηση των συμφωνηθέντων, ως εγγύηση για την εξόφλησή τους. Στην τετραετή πορεία του προγράμματος, σχεδόν σε κάθε ενδιάμεση αξιολόγηση της προόδου του, καταγράφηκαν επεισόδια και κρίσεις στις σχέσεις με την τρόϊκα.
Κάθε φορά που η κυβέρνηση, πιεζόμενη από την κοινωνία και φοβούμενη το πολιτικό κόστος, επιχειρούσε να σπρώξει προς το μέλλον δύσκολες αποφάσεις και επώδυνα μέτρα, οι δανειστές εμφανίζονταν συνεπείς στην αδιαλλαξία τους. Οι πολιτικές παρεμβάσεις ηγετών της ΕΕ επέτρεψαν τη χαλάρωση πιέσεων, την αναθεώρηση στόχων και χρονοδιαγραμμάτων, ώστε να εκταμιεύονται εγκαίρως οι δόσεις και να αποφεύγεται πολλές φορές στο «παρά ένα» η στάση πληρωμών.
Σπρώχνοντας όμως στο αύριο την υλοποίηση δεσμεύσεων, κάτω από τις οποίες έβαλε την υπογραφή της η κυβέρνηση βρίσκεται σήμερα με την πλάτη στον τοίχο. Και τώρα έχει απέναντί της όχι μόνο τους δανειστές, αλλά και την ελληνική κοινωνία. Για τη δυσχερή της θέση δεν ευθύνεται κανείς άλλος παρά η ίδια. Πρώτον, γιατί αν και είχε απτά δείγματα γραφής των δανειστών θεώρησε ως δεδομένη μια ακόμη πολιτική συμφωνία με την τρόϊκα. Δεύτερον, γιατί με το μυαλό της στις πιθανότατες πρόωρες εκλογές έσπευσε να προαναγγείλει την επιτυχή ολοκλήρωση του προγράμματος, το τέλος των μνημονίων, την αποχώρηση της τρόϊκας, την εκδίωξη του ΔΝΤ, την έξοδο στις αγορές.
Οι προσδοκίες της κυβέρνησης αποδεικνύονται φρούδες. Η στρατηγική της είναι πλέον φανερό πως καταρρέει. Είναι ανάγκη να το συνειδητοποιήσει και να το αποδεχτεί. Αυταπάτες δεν επιτρέπονται. Η ιστορία των Καννών, πριν από δύο χρόνια, είναι εξόχως διδακτική.
Τώρα, στο παρά ένα, οφείλει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Με μόνο γνώμονα το εθνικό συμφέρον. Με μόνη «κόκκινη γραμμή» το να μην πάνε χαμένες οι θυσίες των Ελληνίδων και των Ελλήνων.