Η απόφαση της κυβέρνησης να επισπεύσει τις διαδικασίες εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας φαίνεται πως τελικά επιταχύνει εξελίξεις τις οποίες επεδίωκε να αποτρέψει.
Όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, ο στόχος της κυβέρνησης να συγκροτήσει προεδρική πλειοψηφία 180 βουλευτών και να εκλέξει στην τρίτη ψηφοφορία Πρόεδρο Δημοκρατίας τον κ. Σταύρο Δήμα, αν και αριθμητικά εφικτός, πολιτικά φαντάζει αδύνατος.
Όλα δείχνουν πως η χώρα πηγαίνει ολοταχώς σε πρόωρες εκλογές. Και μάλιστα πολύ πιο πρόωρες απ΄ ό,τι διαφαινόταν πριν μόλις μία εβδομάδα. Από εκεί που τις τοποθετούσαμε στα τέλη Μαρτίου, τώρα μπορεί να διεξαχθούν στις 25 Ιανουαρίου.
Στο μεταξύ, οι εκκρεμότητες για την επιτυχή ολοκλήρωση του ελληνικού προγράμματος παραμένουν. Για να αρθούν πρέπει να ψηφιστούν τα επώδυνα προαπαιτούμενα που ζητά η τρόικα. Μόνο τότε θα αποδεσμευτούν τα 7 δισεκατομμύρια των τελευταίων δόσεων του προγράμματος. Και μόνο τότε θα εκκινήσει η διαδικασία για τη συμφωνία ένταξης της χώρας στο καθεστώς της προληπτικής πιστωτικής γραμμής. Με δυο λόγια, τα πάντα είναι στον αέρα.
Πώς και γιατί οδηγηθήκαμε εδώ; Γιατί, για μια ακόμη φορά, οι πολιτικές μας ηγεσίες, ανάμεσα στο εθνικό συμφέρον και το κομματικό όφελος, προέταξαν το δεύτερο. Με το βλέμμα στην κάλπη, συνειδητά, κρίνοντας ότι τους συμφέρει, εγκατέστησαν στην πολιτική ζωή την οξύτητα, την πόλωση, την ένταση. Και, όπως συμβαίνει πάντα, αυτή που πρώτη πλήττεται από τις συνέπειες τέτοιων επιλογών είναι η χώρα. Που βρίσκεται και πάλι σήμερα στη δίνη διεθνών πιέσεων, εκβιασμών και απειλών. Που μετά από μια πέτρινη τετραετία αιματηρών θυσιών, ξαναβρίσκεται σήμερα ένα βήμα από τον γκρεμό.
Αυτή δυστυχώς είναι η πραγματικότητα. Ας την κοιτάξουν κατάματα και ας την αντιληφθούν όλοι όσοι, με τις αποφάσεις και τις επιλογές τους τις επόμενες κρίσιμες εβδομάδες, καθορίσουν το κοινό μας μέλλον. Κόμματα, βουλευτές και πολίτες κρατούν στα χέρια τους την τύχη της χώρας. Οι ώρες που ζούμε είναι ώρες ευθύνης και χρέους. Για όλους.