«Χρονικό όριο στη διαπραγμάτευση δεν υπάρχει». Είναι η ρητή διαβεβαίωση του Πρωθυπουργού προς τον ελληνικό λαό, κατά την προ ημερησίας συζήτηση που προκάλεσε ο ίδιος, προκειμένου να ενημερώσει τη Βουλή για την πορεία της διαπραγμάτευσης. Αν ο Πρωθυπουργός πραγματικά πιστεύει ότι ο χρόνος είναι «άχρονος» και αναλόγως σχεδιάζει τα επόμενα βήματα της διαπραγμάτευσης, τότε, ως χώρα, έχουμε «μπλέξει». Γιατί τα μηνύματα που έρχονται πλέον από παντού, κάθε μέρα, σε ένα πράγμα κατατείνουν: ο χρόνος τελειώνει.
Μέρκελ, Ολάντ, Ρέντζι, Γιουγκέρ, Σούλτς καλούν την ελληνική κυβέρνηση να αποδεχτεί τώρα ένα πλαίσιο συμφωνίας, που περιλαμβάνει σκληρά εισπρακτικά μέτρα και επώδυνες μεταρρυθμίσεις, ώστε να επαναχρηματοδοτηθεί η ελληνική οικονομία. Εσχάτως, ο πρόεδρος Ομπάμα, που καθ όλη τη διάρκεια της κρίσης έχει τηρήσει μια λιγότερο άκαμπτη στάση στο ελληνικό πρόβλημα, κάλεσε τους Έλληνες κατεπειγόντως «να πάρουν δύσκολες πολιτικές αποφάσεις που, μακροπρόθεσμα, θα αποδειχτούν καλές γι’ αυτούς».
Δεν είναι όμως μόνο οι ηγέτες που πιέζουν την κυβέρνηση και τη χώρα. Είναι και οι ημερομηνίες, οι αριθμοί, τα γεγονότα. Στις 30 Ιουνίου λήγει η ενδιάμεση συμφωνία-γέφυρα. Χωρίς μια νέα συμφωνία, ή παράταση της προηγούμενης, η χώρα βρίσκεται στο απόλυτο κενό. Στα τέλη Ιουνίου λήγει η προθεσμία πληρωμής των δόσεων προς το ΔΝΤ ύψους 1,56 δις ευρώ. Τα λεφτά αυτά δεν υπάρχουν. Αν δεν βρεθούν η Ελλάδα κηρύσσεται και επισήμως πτωχευμένη.
Συνεπώς, για τη διαπραγμάτευση χρονικό όριο υπάρχει. Αλλά ακόμα κι αν δεν υπήρχε θα έπρεπε, ήδη από τον Ιανουάριο, να τεθεί από την Ελλάδα. Έτσι, η χώρα θα ενίσχυε δυναμικά τη διαπραγματευτική της θέση. Δε θα έφθανε στο σημείο να διαβουλεύεται για το μέλλον της σε καθεστώς δημοσιονομικής ασφυξίας, και θα αξιοποιούσε στο έπακρον τον «αέρα» μιας νωπής λαϊκής εντολής σε μία κυβέρνηση, η οποία θα μπορούσε να δράσει άμεσα και αποτελεσματικά προς όφελος του ελληνικού λαού, αλλά και της ευρωζώνης.
Τώρα όμως ο Πρωθυπουργός οφείλει, έστω και στο παρά ένα, να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Όσο δυσάρεστη κι αν είναι. Τον Ιανουάριο, το Φεβρουάριο, τον Μάρτιο είχε χρόνο. Δεν είχε όμως, όπως αποδείχτηκε, σχέδιο και στρατηγική. Δεν είχε γνώση του ευρωπαϊκού περιβάλλοντος και των συσχετισμών. Δεν είχε προετοιμάσει τον απεγκλωβισμό του από την προεκλογική υποσχεσιολογία και την στροφή στον ρεαλισμό.
Ο χαμένος χρόνος στοίχισε ακριβά στη χώρα. Τώρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ καλείται να συζητήσει και να αποδεχτεί μέτρα που το κόστος τους υπερβαίνει κατά πολύ εκείνα που δεν τόλμησε να πάρει η κυβέρνηση Σαμαρά. Είναι βέβαιο ότι για να σωθεί η Ελλάδα πρέπει να «ματώσει». Η συμφωνία θα είναι επώδυνη και θα έχει κόστος. Για όλους. Θα αποτρέψει όμως μια περιπέτεια που μπορεί να εξελιχθεί σύντομα σε εθνική καταστροφή.