Είναι στο χέρι του πρωθυπουργού να διαλύσει τα σύννεφα που μαζεύονται απειλητικά ξανά πάνω από τη χώρα. Πριν η συζήτηση για το Grexit ξανανοίξει, ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να αναλάβει τις ιστορικές ευθύνες του. Οφείλει να κυβερνήσει με αποφασιστικότητα, αψηφώντας το ενδεχόμενο πολιτικό-κομματικό κόστος. Αν μόνος του δεν μπορεί. Αν η στήριξη Καμμένου-ΑΝΕΛ δεν αρκεί, ας ζητήσει, χωρίς άλλες καθυστερήσεις, τη στήριξη και τη συνδρομή των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων του τόπου. Το διακύβευμα δεν είναι η εφαρμογή ή η αποφυγή σκληρών μέτρων, ως αυτοσκοπός. Είναι το σύντομο και ασφαλές πέρασμα ενός λαού, μέσα από τη στενωπό της ύφεσης και της μιζέριας, στη νέα, μετά-Μνημονίων εποχή. Στην εποχή της εθνικής αξιοπρέπειας, της ανασύνταξης, της ανασυγκρότησης, της δημιουργίας θέσεων εργασίας, της κοινωνικής ειρήνης, της δικαιοσύνης και της μακροχρόνιας ευημερίας.
« …Η κυβέρνηση αναζητά ισοδύναμα μέτρα προκειμένου να αποφευχθεί η επιβολή 23% ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση. Ως εναλλακτικά σενάρια μελετώνται η αύξηση των τελών κυκλοφορίας, η αύξηση του φόρου στον καπνό, στα ποτά…»
«…Η κυβέρνηση τρέχει ώστε μέχρι το προσεχές Eurοgroup να καταθέσει και να ψηφίσει με τη διαδικασία του κατεπείγοντος τα προαπαιτούμενα για την εκταμίευση της δόσης των 2 δις ευρώ. Κι όλα αυτά την ώρα που τα ταμειακά διαθέσιμα του δημοσίου στερεύουν…»
«…Το Μέγαρο Μαξίμου επικεντρώνεται στη διαπραγμάτευση για τη χαλάρωση των όρων του νέου μνημονίου, ώστε να ολοκληρωθεί επιτυχώς η αξιολόγηση και να αρχίσει αμέσως μετά η συζήτηση για την ελάφρυνση του χρέους. Ο πρωθυπουργός επενδύει σε μια πολιτική συμφωνία με τους εταίρους, βάζοντας στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης το “όπλο” της αυξημένης ελληνικής συμμετοχής στη διαχείριση των προσφυγικών ροών…».
Αυτά είναι τα ρεπορτάζ που επαναλαμβάνονται τον τελευταίο καιρό από τα δελτία ειδήσεων. Και σηματοδοτούν μια θλιβερή επιστροφή σε λογικές και πρακτικές του χθες.
Με τον ιστορικό συμβιβασμό του ΣΥΡΙΖΑ, τη στροφή του στο ρεαλισμό, την υπογραφή του νέου μνημονίου και την εκλογική νίκη του Αλέξη Τσίπρα οι πολίτες πίστεψαν ότι η συζήτηση για την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη έκλεισε οριστικά, ότι η χρηματοδότησή της διασφαλίστηκε και ότι η χώρα μετά από μια μακρά περίοδο αβεβαιότητας, μπαίνει σε μια πορεία σταθερότητας και προοπτικής.
Δυστυχώς, ένα μόλις μήνα μετά τις εκλογές, η κυβέρνηση Τσίπρα, αν και απαλλαγμένη από τα εσωκομματικά της «βαρίδια», υιοθετεί λογικές και πρακτικές, που υποτίθεται θα εξωστρακίζονταν με την αποβολή των ακραίων αντιευρωπαϊστών. Παρατηρούνται όμως και πάλι αναδιπλώσεις και καθυστερήσεις. Ανασύρονται ξανά τα καμένα χαρτιά της επαναδιαπραγμάτευσης και της αναζήτησης πολιτικών συμφωνιών. Υιοθετούνται τακτικισμοί που οδήγησαν τη χώρα στο κατώφλι της εξόδου από την ευρωζώνη.
Το ερώτημα είναι «γιατί αυτό το πισωγύρισμα;». Και όσο η κατάσταση σέρνεται στα μονοπάτια της πρώτης κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ, η απάντηση που προκύπτει είναι ότι αυτοί που μας κυβερνούν δεν μπορούν τίποτα περισσότερο, τίποτα καλύτερο.
Είναι στο χέρι του πρωθυπουργού να διαλύσει τα σύννεφα που μαζεύονται απειλητικά ξανά πάνω από τη χώρα. Πριν η συζήτηση για το Grexit ξανανοίξει, ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να αναλάβει τις ιστορικές ευθύνες του. Οφείλει να κυβερνήσει με αποφασιστικότητα, αψηφώντας το ενδεχόμενο πολιτικό-κομματικό κόστος. Αν μόνος του δεν μπορεί. Αν η στήριξη Καμμένου-ΑΝΕΛ δεν αρκεί, ας ζητήσει, χωρίς άλλες καθυστερήσεις, τη στήριξη και τη συνδρομή των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων του τόπου. Το διακύβευμα δεν είναι η εφαρμογή ή η αποφυγή σκληρών μέτρων, ως αυτοσκοπός. Είναι το σύντομο και ασφαλές πέρασμα ενός λαού, μέσα από τη στενωπό της ύφεσης και της μιζέριας, στη νέα, μετά-Μνημονίων εποχή. Στην εποχή της εθνικής αξιοπρέπειας, της ανασύνταξης, της ανασυγκρότησης, της δημιουργίας θέσεων εργασίας, της κοινωνικής ειρήνης, της δικαιοσύνης και της μακροχρόνιας ευημερίας.