Η Ευρώπη φοβάται. Η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία συντάραξε συθέμελα τις βάσεις του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, στην άλλη όχθη του Ατλαντικού αντιμετωπίστηκε θαρραλέα και άμεσα, γι΄ αυτό και ξεπεράστηκε. Στην ΕΕ δε συνέβη το ίδιο. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με τη συνδρομή της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, σύναψε – στην πραγματικότητα επέβαλε –σκληρά και γεμάτα λάθη μνημόνια με τις πλέον αδύναμες και ευάλωτες χώρες.
Προέταξε ως ύψιστη αξία το καθήκον τους να ανταποκριθούν σε αυτά, ανεξάρτητα από τις δυνατότητες και τις δυνάμεις τους, δυστυχώς, αδιαφορώντας για παράλληλες δράσεις με απτά αποτελέσματα, που θα έδιναν μία δυναμική προοπτική για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Αδιαφόρησε για την εξασφάλιση όρων ευημερίας για τους λαούς, μέσω της δημιουργίας θέσεων εργασίας και της τόνωσης της ρευστότητας.
Στη δύνη αυτή υποβαθμίστηκε και συνεχίζει να υποβαθμίζεται το βοιωτικό επίπεδο όχι μόνο των αδύναμων χωρών, αλλά και των πολιτών των πλούσιων κρατών του Βορά. Σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον, όπου νέες δυνάμεις αναδύονται, όπου η τρομοκρατία έχει καταστεί πλέον εχθρός εντός των πυλών, όπου οι περιβαλλοντικές προκλήσεις εντείνονται, η Ευρώπη επέλεξε ως μόνη ύψιστη αξία την αφοσίωση όλων–πάση θυσία- σ΄ ένα νόμισμα. Η δημοσιονομική πειθαρχία και η λιτότητα έγιναν αυτοσκοπός.
Οι χώρες που δυσκολεύονται να προσαρμοστούν αντιμετωπίζονται όχι ως εταίροι, αλλά ως παρίες και βαρίδια. Η αλληλεγγύη ως δομικό στοιχείο της Ένωσης υποχωρεί έναντι της πειθαρχίας. Η σοβαρότατη προσφυγική κρίση έρχεται τώρα να προσθέσει πάνω στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια ακόμα περισσότερο φόβο. Τα κράτη κλείνονται. Προκειμένου να επιβιώσουν στο ασταθές και επισφαλές περιβάλλον, προβαίνουν σε μονομερείς ενέργειες, περιχαρακώνοντας το στενό εθνικό τους συμφέρον.
Παρασυναγωγές, αποκλεισμοί, φράχτες και τείχη δημιουργούν μια νέα συνθήκη. Το ευρωπαϊκό ιδεώδες, ο ανθρωπισμός, η δημοκρατία και ο κοινοβουλευτισμός απαξιώνονται. Οι πράξεις και οι παραλείψεις του «διευθυντηρίου των Βρυξελλών» υπόκεινται σε σκληρότατη κριτική από τους λαούς. Ο ευρωσκεπτικισμός, η μισαλλοδοξία και η ρητορική του μίσους εξαπλώνονται σαν ιός στις τάξεις των Ευρωπαίων.
Η Ευρώπη φοβάται, γιατί σταδιακά φαίνεται να χάνει την ψυχή της. Συμπωματικά, στο ανατριχιαστικό πόνημα του Αδόλφου Χίτλερ «Ο Αγών μου», τονίζεται ότι ο εθνικοσοσιαλισμός «στην ελευθερία, την ισότητα και την ευτυχία, έπρεπε να αντιπαρατάσσει το καθήκον, την αφοσίωση και την πειθαρχία. Έπρεπε να ταυτίζει την διεθνή συνεργασία με την ανανδρία και την έλλειψη τιμής. Και έπρεπε φυσικά να καταδικάζει την κοινοβουλευτική δημοκρατία ως άχρηστη, εξασθενημένη και παρακμασμένη».
Η Ευρώπη δεν έχει να φοβηθεί τίποτα αν πιστέψει εκ νέου στις αξίες πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε.
Η ιστορία εκδικείται τη λήθη.