Τη δεκαετία του ’90 εκτιμάται ότι εισήλθαν στην Ελλάδα, σε μία χώρα 10 εκατομμυρίων, περί τους 600.000 υπήκοοι Αλβανίας. Ποτέ δεν τέθηκε ζήτημα «προσφυγικής ή μεταναστευτικής κρίσης» σε επίπεδο ΕΕ. Το γεγονός οφείλεται στην οικονομική και κοινωνική μεγέθυνση που σημειώνονταν στην Ελλάδα, αλλά κυρίως στον Ευρωπαϊκό χώρο σε μία φάση όπου η Ένωση ήταν αρκετά εξωστρεφής, θαρραλέα και δραστήρια, ύστερα από τον «άνεμο της αλλαγής» που φύσηξε με την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Προσφάτως, η Ευρωπαϊκή Ένωση, μια ομοσπονδία κρατών που αριθμεί περισσότερα από 500 εκατομμύρια πολίτες, επιδόθηκε σε ένα αστείο «νταραβέρι» με την Τουρκία των 75 εκατομμυρίων για 70.000 ψυχές Συρίων προσφύγων.
Και μάλιστα αυτούς που έχουν την οικονομική δυνατότητα να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές αξιώσεις δουλεμπόρων για τη μετάβασή τους στην Τουρκία, μετέπειτα την Ελλάδα, με τελικό προορισμό την κεντρική Ευρώπη. Η ΕΕ αγνόησε πλήρως όσους δύσμοιρους δεν έχουν την δυνατότητα να πληρώσουν για την ασφάλεια των ίδιων και των οικογενειών τους. Και όχι μόνο.
Καμία διάθεση πρωτοβουλιών για την κατάπαυση των συγκρούσεων στην περιοχή δεν επέδειξε η κατά τα άλλα φιλεύσπλαχνη, φιλάνθρωπη και ισχυρή ΕΕ. Καμία προσπάθεια παγκοσμιοποίησης ενός προβλήματος που αφορά εξίσου τις ΗΠΑ και την Ρωσία. Καμία βούληση να εξαρθρώσει και να καταστείλει τα κυκλώματα δουλεμπορίας με την Interpol, με τη συνεργασία των αστυνομικών δυνάμεων τόσο της Ελλάδας όσο και της Τουρκίας. Καμία διάθεση να αναλάβει η ίδια την ευθύνη μαζί με άλλες «υπερδυνάμεις» για τη δημιουργία ασφαλών διόδων από τη Συρία προς τη Δύση, αλλά και τρίτες χώρες υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Καμία προθυμία να επιλύσει το προσφυγικό με πυγμή, και με βάση της διεθνείς συμβάσεις, υποχρεώνοντας τα κράτη μέλη και φέροντας προ των ευθυνών τους τρίτες χώρες να τους υποδεχθούν και να τους φιλοξενήσουν αναλογικά με το μέγεθος και τις οικονομικές τους δυνατότητες. Καμία διάθεση και πρόθεση να εφαρμόσει τις αρχές πάνω στις οποίες χτίστηκε το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα: της ειρήνης, της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας και της συνεργασίας.
Αντίθετα προτίμησε να παραμείνει πιστή στα φοβικά σύνδρομα που την κατατρύχουν και που χρόνο με το χρόνο επιδεινώνονται. Προτίμησε να επιτρέψει το κλείσιμο των συνόρων της, λες και οι δουλέμποροι και οι άνθρωπου που «τρέχουν» για τη ζωή τους θα αποθαρρυνθούν από φράχτες ή από συμφωνίες σε σαλόνια. Σηκώνοντας στις πλάτες τους υγρούς τάφους χιλιάδων ανθρώπων που έχουν χαθεί στο Αιγαίο, προτίμησε να επιδοθεί σε ένα αστείο μικροπολιτικό «νταραβέρι» βάζοντας στο τραπέζι λίγες δεκάδες χιλιάδες ψυχές, αποδεικνύοντας ότι τελικά όχι μόνο δεν έχει τη βούληση να παραμείνει πιστές στις αρχές της, αλλά ούτε ενεργό ρόλο θέλει να παίξει σε μείζονα ζητήματα της διεθνούς κοινότητας.
Κύριο μέλημά της ήταν και είναι η μικροπολιτική και λογιστική αντιμετώπιση κρίσιμων ζητημάτων. Την ίδια στιγμή η Ελλάδα στέκεται στο περιθώριο εξαιτίας κυβερνητικής ανευθυνότητας, μοιραία και άβουλη, όπως άλλωστε το συνηθίζει δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, γυρεύοντας τα ξεροκόμματα που μπορεί να πέσουν από το τραπέζι της οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης. Το μείζον πρόβλημα όμως είναι συνολικά της Ευρώπης. Τα προσφυγικά ρεύματα δεν πρόκειται να σταματήσουν όσο μαίνονται εχθροπραξίες ανά τον κόσμο, ενώ το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής, πρόκειται να επιδεινώσει την κατάσταση σε βαθμό που κανείς δεν έχει φανταστεί.
Η ΕΕ πέρα από τα παιδιά της έχει αρχίσει, όπως φαίνεται, να τρώει πλέον και τις σάρκες της. Πολιτικά, συμπεριφέρεται σα μία γερασμένη πλούσια χήρα η οποία φοβούμενη μη χάσει την προίκα που κληρονόμησε από τους γονείς της όταν ήταν νέα, έχει αναθέσει σε απατεώνες την φύλαξή της. Εκχώρησε τα δικαιώματά της σε εκπροσώπους πάσης φύσεως συμφερόντων. Όμως, οι διαχειριστές της πολιτικής, οικονομικής, και πολιτιστικής της περιουσίας είναι αυτοί που θα την οδηγήσουν στην συνολική πτώχευση τελικά. Και αυτοί δυστυχώς απ΄ ότι φαίνεται δεν εκπροσωπούν τους λαούς της. Δεν τίθεται πλέον μόνο ζήτημα ηγεσιών, αλλά και μείζον θέμα εκπροσώπησης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση για να βρει το θάρρος, την πυγμή και έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στη διεθνή σκηνή χρειάζεται υπερβολικές δόσεις δημοκρατίας. Να αλλάξει. Αλλιώς, θα πεθάνει φτωχή και μίζερη, σαν μία γριά χήρα που έκανε νταραβέρια με απατεώνες για να σωθεί από τους φόβους της.