Ο πρωθυπουργός θριαμβολογεί. Η κυβέρνηση πανηγυρίζει. Και παρουσιάζει τις σχετικές με το ελληνικό χρέος αποφάσεις του Eurogroup, ως ιστορική για τη χώρα και λυτρωτική για την οικονομία διαπραγματευτική επιτυχία. Το κυβερνητικό αφήγημα μιλά για προσωπική επιτυχία-δικαίωση του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος έπεισε τους εταίρους δανειστές, ακόμη και τους αδιάλλακτους Γερμανούς, να δεσμευτούν(;) για την ελάφρυνση του χρέους. Είναι όμως έτσι;…
Κατ΄αρχάς αυτό το Eurogroup δεν πήρε αποφάσεις για το χρέος. Τις ανέβαλε για την επόμενη συνεδρίαση της 24ης Μαίου. Και βέβαια, κατά την πάγια τακτική των δανειστών, για να λάβει αποφάσεις «θετικές» για την Ελλάδα, έθεσε νέα σκληρά προαπαιτούμενα: την έγκριση του επώδυνου πακέτου έμμεσων φόρων και τελών ύψους 1,7 δις, τη νομοθέτηση του μηχανισμού αυτόματης δημοσιονομικής δίορθωσης (του περίφημου «κόφτη» ) την εκχώρηση «κόκκινων» ,αλλά και «πράσινων» δανείων σε ξένα funds και την ενεργοποίηση του Tαμείου Aποκρατικοποιήσεων, στο οποίο θα υπαχθούν προς αξιοποίηση όλα τα περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού δημοσίου. Το σημαντικότερο στην όλη υπόθεση είναι ότι το Eurogroup, στην ουσία, δεν δεσμεύτηκε για τίποτα.
Στην καλύτερη περίπτωση περιέγραψε έναν δρόμο που, εφόσον συμφωνηθεί, θα είναι ανηφορικός, αλλά και μακρύς. Και που στην πραγματικότητα περιγράφει τις επόμενες δεκαετίες ως μια περίοδο μόνιμης σκληρής λιτότητας και ασφυκτικής επιτήρησης.
Δεν προέκυψε λοιπόν τίποτα θετικό; Το μόνο θετικό είναι ότι η χώρα δεν θα ζήσει ένα δεύτερο «θερμό» καλοκαίρι, αφού ο κίνδυνος του ατυχήματος απομακρύνεται.
Δικαιολογεί αυτό τα πανηγύρια της κυβέρνησης; Είναι προφανές ότι μετά τα αλλεπάλληλα φιάσκα και στραπάτσα της 16μηνης διαπραγμάτευσης, την ψήφιση του κοινωνικά ανάλγητου και αντιαναπτυξιακού ασφαλιστικού-φορολογικού νομοσχεδίου, το Μαξίμου αναζητούσε απεγνωσμένα μια στοιχειωδώς θετική εξέλιξη για να την χρησιμοποιήσει ως παντιέρα για το μέλλον. Τα σενάρια της αριστερής παρένθεσης, της οικουμενικής κυβέρνησης και των πρόωρων εκλογών προσωρινά καίγονται. Με την βοήθεια βεβαίως και την πολιτική στήριξη των «κακών ξένων», που μια χαρά και χωρίς να καίγεται η Αθήνα κάνουν την δουλειά τους με την «αριστερή» κυβέρνηση.
Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου λοιπόν κερδίζει πολιτικό χρόνο. Αυτό βεβαίως αφορά την ίδια και τους λίγους που εξυπηρετούνται από τις επιλογές της. Δεν κερδίζει όμως τίποτα η χώρα και οι πολίτες, με τη συντήρηση ατελέσφορων και καταστροφικών ιδεοληψιών. Η χώρα επειγόντως έχει ανάγκη από αλλαγή πολιτικής. Η Ελλάδα χρειάζεται τώρα γενναίες μεταρρυθμίσεις, που θα διαμορφώσουν ένα νέο περιβάλλον φιλικό για επενδύσεις, που θα δημιουργήσουν δουλειές και νέο πλούτο. Χωρίς ισχυρή και βιώσιμη ανάπτυξη, παραγωγή και απασχόληση θα εξακολουθούμε να τρώμε τις σάρκες μας. Και δεν θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε ούτε εμείς, ούτε οι επόμενες πολλές γενιές, από το βρόγχο της επιτήρησης και των μνημονίων.