Έξι χώρες που φιλοξενούν συνολικά το ήμισυ του παγκόσμιου συνόλου των προσφύγων, αντιπροσωπεύουν συνολικά μόλις το 1,9% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Αυτές οι έξι χώρες φιλοξενούν σήμερα σχεδόν 12 εκατομμύρια πρόσφυγες, με την Ιορδανία (με πληθυσμό 6,5 εκ.) και την Τουρκία (75 εκ.) να φιλοξενούν τους περισσότερους, δηλαδή πάνω από 5,5 εκατομμύρια. Επίσης, στη λίστα βρίσκεται το Πακιστάν (182 εκ.), τα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη, ο Λίβανος (4,5 εκ.) και η Νότια Αφρική (53 εκ.), που φιλοξενούν άλλα 6,5 εκατομμύρια.
Αντίστοιχα, όσον αφορά τις έξι πλουσιότερες χώρες του κόσμου που αντιπροσωπεύουν το 56,5% του παγκοσμίου ΑΕΠ, αν και διέθεσαν μέσα σε έναν χρόνο δύο δισεκατομμύρια δολάρια στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, σύμφωνα με έκθεση της Oxfam, εμφανίζονται να φιλοξενούν λιγότερο από το 9% του συνόλου των προσφύγων. Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, η Κίνα, η Ιαπωνία, η Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία, χώρες με πληθυσμό που φθάνει αθροιστικά τα 2 δισεκατομμύρια, φιλοξενούν περίπου 2,1 εκατομμύρια πρόσφυγες συνολικά. Χωρίς να αναφέρονται στους υπολογισμούς ο Καναδάς και η Αυστραλία. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η οργάνωση, «η παροχή οικονομικής βοήθειας δεν μπορεί να απαλλάξει τις πλούσιες χώρες από τις ηθικές και νομικές ευθύνες τους».
Γίνεται ξεκάθαρο ότι η έως τώρα αντιστοιχία της κατανομής των προσφύγων σε σχέση με το ΑΕΠ των χωρών φιλοξενίας και τον πληθυσμό τους είναι εξωφρενική.
Χρειάζεται μία διεθνής, δίκαιη και δημοκρατική συμφωνία για τη συνολική και αποτελεσματική διαχείριση της προσφυγικής κρίσης, η οποία θα αποτελέσει τη θεμέλιο λίθο για πιθανές μελλοντικές βίαιες μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών. Σε αυτό το περίπλοκο πρόβλημα απαιτείται συντονισμένη παγκόσμια απάντηση, με τις πλουσιότερες και δυνατότερες χώρες να αναλαμβάνουν υπεύθυνα το δικό τους μερίδιο ευθύνης, φιλοξενώντας, προστατεύοντας και ενσωματώνοντας περισσότερους πρόσφυγες.
Από εκεί και πέρα, η αντιμετώπιση των αιτιών που προκαλούν τις προσφυγικές ροές, όπως η φτώχεια, η ανεργία, οι ανισότητες, η πάσης μορφής τυραννία και η κλιματική αλλαγή, που οδηγούν σε ευρείας κλίμακας συγκρούσεις είναι εκ΄ των ων ουκ άνευ.
Ταυτόχρονα, απαιτείται εμπέδωση ενός κλίματος ειρήνης, ασφάλειας και ευημερίας για τους λαούς των χωρών υποδοχής. Διαφορετικά, οι εντάσεις θα επιδεινωθούν και θα κλιμακωθούν επικίνδυνα, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό των κρατών, εξαιτίας της ατολμίας των πολιτικών ηγεσιών παγκοσμίως. Πέρα από τον σπάταλο και επικίνδυνο δρόμο της αύξησης των κονδυλίων για εξοπλισμούς και άμυνα, υπό την απειλή και τον φόβο της τρομοκρατίας, υπάρχει και ο δρόμος της βιώσιμης ανάπτυξης για όλους. Η απάντηση στο φόβο με φόβο, συνήθως οδηγεί σε καταστροφή.