Πρώτο μέλημα της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου το 2009, μετά την απόφαση ακύρωση της ενεργειακής συμφωνίας με τους Ρώσους, ήταν να προχωρήσει σε συνεχείς αλλαγές των δημοσιονομικών στοιχείων της ελληνικής οικονομίας, καθώς και σε αναμόρφωση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος. Ύστερα από αλλεπάλληλες αναθεωρήσεις, το ΑΕΠ μειώθηκε τεχνητά κατά 23 δισ. ευρώ, εκτοξεύοντας τελικά το έλλειμμα του προϋπολογισμού από τα 14,4 δισ. ευρώ, δηλαδή 6,2% του ΑΕΠ, στα 36,2 δισ. ευρώ ή στο 15,8% του ΑΕΠ.
Παράλληλα, δύο μήνες μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ και ενώ προεκλογικά διατυμπάνιζε ότι «λεφτά υπάρχουν», ο Γιώργος Παπανδρέου συζητούσε ήδη εν΄ κρυπτώ παρέμβαση του ΔΝΤ στην Ελλάδα, αν και δημοσίως απέρριπτε κατηγορηματικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Παράλληλα δήλωνε ασταμάτητα σε κάθε σοβαρό διεθνές ΜΜΕ, εν χωρώ μαζί με τον τότε υπουργό Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου, ότι η Ελλάδα είναι μία «διεφθαρμένη χώρα», παρομοιάζοντας την οικονομία της με τον “Τιτανικό”, βασιζόμενος σε στοιχεία που είχε παραποιήσει, όπως αποδεικνύεται, η ΕΛΣΤΑΤ. Η εμπιστοσύνη και η πίστη των αγορών προς την χώρα μας κλονίζονταν μέρα με την ημέρα και τα spread εκτινάσσονταν σε δυσθεώρητα ύψη, ενώ στρωνόταν ο δρόμος για την έλευση της τρόικα. Προηγουμένως, και ενώ ήδη είχε ξεσπάσει η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, το «σύστημα» του Γιώργου Παπανδρέου είχε κανιβαλίσει τη δημόσια σφαίρα “σηκώνοντας” ψηλά κατά φαντασία –όπως αποδείχθηκε εκ΄ των υστέρων – “σκάνδαλα”, μόνο και μόνο για να αποπροσανατολίσουν και να φθείρουν την κυβέρνηση Καραμανλή, η οποία, παρά τις επιτυχίες της σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής, στο εσωτερικό όντως δεν είχε εκπληρώσει προς τους πολίτες τις σημαντικές προσδοκίες που είχε δημιουργήσει ήδη απ΄ το 2004. Τελικά, ο Γιώργος Παπανδρέου στις 23 Απριλίου του 2010, έχοντας ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης απορρίψει την πρόταση συνεννόησης του πρώην πρωθυπουργού για την αντιμετώπιση της κρίσης, και έχοντας αφήσει να περάσουν επτά οδυνηροί μήνες, απ΄ το ακριτικό Καστελόριζο ανακοίνωσε μία απόφαση που φαίνεται να είχε λάβει από καιρό. Την είσοδο της χώρας στον Μηχανισμό Στήριξης που δημιουργήθηκε από την ΕΕ, την ΕΚΤ, και το ΔΝΤ, οδηγώντας τη χώρα πρακτικά σε χρεοκοπία και παραδίδοντας τα κλειδιά σε ξένους διαχειριστές. Η δίκη με κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος, του πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέας Γεωργίου για την τεχνητή διόγκωση του ελλείματος της χώρας, καθώς και οι παραδοχές του ΔΝΤ για λάθη και παραλείψεις του προγράμματος σηματοδοτούν σίγουρα μία νέα εποχή για τη χώρα. Όχι μόνο για την απόδοση ιστορικών, πολιτικών, και ποινικών ευθυνών στους υπευθύνους της χρεοκοπίας. Όχι μόνο για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Όχι μόνο για τη συγκρότηση μίας αξιοπρεπούς εθνικής στρατηγικής. Αλλά, κυρίως για τη διαμόρφωση μίας νέας, αρραγούς συλλογικής συνείδησης, χωρίς ψέματα και αυταπάτες, η οποία μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα σε ένα βιώσιμο μέλλον.