Η παντοδυναμία της Άνγκελα Μέρκελ έχει ήδη κλονιστεί ύστερα από το “Βατερλό” της στις περιφερειακές εκλογές του Βερολίνου. Βέβαια, η αιτία της καταβαράθρωσής της δεν ήταν η πολιτικές λιτότητας που εφάρμοσε, αλλά η φιλική προς τους πρόσφυγες πολιτική της, ιδιαίτερα κατά τον τελευταίο χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι το εκλογικό σώμα της Γερμανίας όχι μόνο δεν φαίνεται να έχει καμία αντίρρηση στη διατήρηση της Γερμανικής ηγεμονίας στην ΕΕ, αλλά αντιθέτως αντιδρά σε οποιαδήποτε πολιτική θα μπορούσε να την υπονομεύσει. Έτσι, σε μακροπολιτικό και μακροοικονομικό επίπεδο η Γερμανία, ανεξάρτητα από το αν θα παραμείνει ή όχι η κα Μέρκελ στην εξουσία, ενδέχεται ακόμα και μετά τις βουλευτικές εκλογές όχι μόνο να μην αλλάξει πολιτική, αλλά να σκληρύνει την ήδη υπάρχουσα.
Παράλληλα, ύστερα από τη Σύνοδο των χωρών του Νότου, την άτυπη σύνοδο της Μπρατισλάβα, αλλά κυρίως τις εξαγγελίες Γιουνκέρ για διπλασιασμό των Ευρωπαϊκών πόρων μέχρι το 2022, δημιουργείται μία νέα δυναμική στην κατά κοινή ομολογία αργοκίνητη και αργοπορημένη ΕΕ. Απ΄ την πλευρά του, ο Έλληνας πρωθυπουργός στο πρόσφατο ταξίδι του στις ΗΠΑ αφού συζήτησε για Κυπριακό και μεταναστευτικό, ζήτησε από τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ σταθερή λύση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, διευκρινίζοντας ότι αυτό σημαίνει γρήγορη λύση ως το τέλος του χρόνου, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι “μια λύση είναι καλή, όχι μόνο ως προς τα ποσοτικά της αλλά και στην ώρα της”.
Την ίδια ώρα, στο εσωτερικό της χώρας το πολιτικό κεφάλαιο και το ηθικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης σπαταλάται ταχύτατα, αφού η δημόσια σφάιρα κατακλύζεται από σκάνδαλα, εργολάβους, επιχειρηματίες, δάνεια, άδειες, περούκες και έντονες συγκρούσεις σε θέματα που αφορούν το Προσφυγικό, την Παιδεία, την Εκκλησία, τη Δημόσια Διοίκηση, τη Δικαιοσύνη, την Ελευθερία του Τύπου, αλλά και μικροκομματική και μικροπολιτική διαχείριση καίριων ζητημάτων, τη στιγμή που οι πολίτες εξακολουθούν να βουλιάζουν στην γενική ύφεση που ταλανίζει την κοινωνία εδώ και επτά χρόνια, έχοντας απωλέσει την υπομονή και την ανεκτικότητά τους εδώ και καιρό.
Η Ελλάδα θα μπορούσε να αξιοποιήσει τη δυναμική που αναπτύσσεται στην Ευρώπη και να επωφεληθεί από το ενδεχόμενο ο Μπάρακ Ομπάμα να επιδιώξει, λίγο πριν την εκπνοή της θητείας του, να συμβάλει καθοριστικά στην επίλυση της Ευρωπαϊκής κρίσης. Όμως, προαπαιτούμενο, για να κερδίσει η χώρα μας από τις ιστορικές συγκυρίες που διαμορφώνονται, είναι η πολιτική και κοινωνική σταθερότητα στο εσωτερικό. Σταθερότητα που μπορεί να χτιστεί στη βάση της αμοιβαίας εμπιστοσύνης μεταξύ του λαού και των εκπροσώπων του. Εμπιστοσύνη, η οποία έχει κλονιστεί εδώ και χρόνια και εξακολουθεί να πλήττεται βαθύτατα μέρα με την ημέρα. Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει το περιθώριο να περιμένει να της χαριστεί μία ελάφρυνση του χρέους, η οποία, σημειωτέον, δε θα έχει άμεσο αντίκτυπο για την πραγματική οικονομία, εάν αυτή δε συνδυαστεί με αληθινή ανάπτυξη. Τα ερωτήματα που τίθενται λοιπόν είναι, εάν η κυβέρνηση θέλει να αποκαταστήσει το αίσθημα εμπιστοσύνης για τη μετάβαση στη μετά μνημονίων εποχή. Και αν όντως θέλει, μπορεί; Η Ελλάδα πάντως δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει άλλες ιστορικές ευκαιρίες.